Big in Japan - Japanese Horror (΄Γ Μέρος)

Ξεκινώντας το τρίτο μέρος του αφιερώματος στον J-Horror, στο οποίο σκόπευα να παρουσιάσω τους σημαντικότερους δημιουργούς του τρόμου, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα σημαντικό δίλημμα... Έπρεπε άραγε να ξεκινήσω από τους συγγραφείς Kaidan ιστοριών του 18ου και του 19ου αιώνα ή να τους παρακάμψω και να αναφέρω μόνο τους σύγχρονους δημιουργούς? Αποφάσισα να ακολουθήσω την δεύτερη επιλογή και αυτό για τους εξής λόγους: Πρώτον, επειδή θεωρώ ότι αυτοί οι λαμπροί δημιουργοί που επηρέασαν αφάνταστα το μετέπειτα Ιαπωνικό Θέατρο και Κινηματογράφο αξίζουν κάτι παραπάνω από μια απλή αναφορά των ονομάτων και έργων τους και Δεύτερον, λόγω έλλειψης πληροφοριών, θα ήθελα να μελετήσω εκτενέστερα το βιογραφικό του καθενός από αυτούς και να τους αναφέρω σε ένα μελλοντικό αφιέρωμα, μαζί με άλλους σημαντικούς συγγραφείς της Αρχαίας, Μεσαιωνικής και Σύγχρονης Ιαπωνίας. Φυσικά, το αφιέρωμα που θα ακολουθήσει, είναι απλά μια συνοπτική περίληψη και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πλήρης λίστα/αναφορά. Για κάτι τέτοιο, εκτός από περισσότερες γνώσεις εμού του συντάκτη, θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο ή ίσως και περισσότερα βιβλία. Φαντάζομαι όμως ότι θα είναι μια καλή αρχή για κάποιον που ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο θέμα. Εξάλλου, οι πληροφορίες για το J-Horror στα Ελληνικά είναι πραγματικά ανύπαρκτες και θέλω να πιστεύω ότι αυτό το μικρό άρθρο κάνει αρκετά ικανοποιητική δουλειά...:p

Ιάπωνες Συγγραφείς και Σχεδιαστές του Τρόμου...



Gakuto Coda

Ο Gakuto Coda (甲田学人, ) , (1977-) είναι ένας αρκετά γνωστός Ιάπωνας Light Νοβελίστας του τρόμου. Η σειρά του 'Missing' έχει μεταφερθεί σε Manga, ενώ είναι επίσης δημιουργός της σειράς 'Dansho no Grimm'. Τα έργα του είναι διάσημα για την έρευνά γύρω από την ψυχολογία και τις λαϊκές δοξασίες.



Junji Ito

Γεννημένος στην επαρχία Gifu της Ιαπωνίας το 1963, ο Junji Ito (伊藤潤二) είναι σχεδιαστής Manga ιστοριών τρόμου με τεράστιες mainstream επιτυχίες στο ενεργητικό του. Ξεκίνησε να σχεδιάζει εμπνευσμένος από τα ερασιτεχνικά σχέδια της αδελφής του, καθώς και από το σχέδια του Kazuo Umezu.

Αφού αποφοίτησε από το λύκειο, ο Ito σπούδασε ιατρική σε ένα κολέγιο της πόλης Ναgoya και ξεκίνησε να εργάζεται ως οδοντοτεχνίτης, ενώ παράλληλα, σχεδίαζε manga ως χόμπι. Το 1987 ήταν μια χρονιά σταθμός για αυτόν, καθώς νίκησε το βραβείο Umezu, με το έργο του, 'Tomie'. Έκανε έτσι το επαγγελματικό του ντεμπούτο στο χώρο των Manga. Παρά την ξαφνική επιτυχία του, συνέχιζε να εργάζεται ως οδοντοτεχνίτης για πολλά χρόνια ακόμα. Αργότερα, όμως, κατέληξε στο επάγγελμα του Manga-ka.



Τα έργα του Junji Ito είναι διάσημα κυρίως για την εμμονή του στην ομορφιά, στα μαύρα μακριά μαλλιά και στα νεαρά κορίτσια. Ο κόσμος του Ito είναι ένας σκληρός και αδίστακτος κόσμος όπου το υπερφυσικό έχει μια τεράστια μανία για καταστροφή και η κακία του ξεπερνάει τα φυσιολογικά όρια. Οι χαρακτήρες του πέφτουν συχνά θύματα αφύσικων γεγονότων όπου φθείρονται και γνωρίζουν τον τρόμο με τον χειρότερο και πιο παράξενο τρόπο.

Το μεγαλύτερο έργο του είναι το τρίτομο 'Uzumaki' και αναφέρεται στην εμμονή των κατοίκων μιας κωμόπολης για τα spiral σχήματα. Σταδιακά, χάνουν την λογική τους απέναντι σε αυτό το μεταφυσικό φαινόμενο, ενώ γίνονται όλο και λιγότερο 'ανθρώπινοι'. Το 2000 έγινε η μεταφορά του έργου στην μεγάλη οθόνη με ομώνυμο τίτλο. Άλλα γνωστά του έργα είναι το 'Tomie', όπου μεταφέρθηκε και αυτό στον κινηματογράφο με μια σειρά ταινιών, καθώς και το 'Gyo'.


Chohei Kanbayashi

Ο Chohei Kanbayashi ( 神林長平 ), ( 1953 -) είναι ένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και ιστοριών τρόμου με πολλές επιτυχίες και αρκετά βραβεία. Τα έργα του περιέχουν αναφορές στην εικονική πραγματικότητα και στο ρεύμα του Cyberpunk.


Hideyuki Kikuchi

Ένα απο τα έργα που έκαναν διάσημο τον Hideyuki Kikuchi ( 菊地 秀行 ) είναι το πασίγνωστο 'Vampire Hunter D', το οποίο έκανε τεράστια επιτυχία ως anime. Ο ίδιος, είναι ένας συγγραφέας horror novels, του οποίου τα έργα συγκρίνονται με αυτά του Stephen King και του H.P. Lovecraft.


Γεννημένος στην Chiba της Ιαπωνίας το 1949, σπούδασε στο περίφημο εκπαιδευτικό ινστιτούτο Aoyama Gakuin. Εκπαιδεύτηκε ως συγγραφέας απο τον διάσημο Manga-ka, Kazuo Koike. Το 1982 έκανε ντεμπούτο με το πρώτο novel του, με τον τίτλο 'Demon City Shinjuku'. Απο εκείνη την χρονιά και έπειτα, έγραψε έναν τεράστιο αριθμό ιστοριών τρόμου, συμπεριλαμβανομένων και 17 novels για τον 'Vampire Hunter D'. Άλλα γνωστά έργα του είναι το 'Wicked City' και το 'A Wind Named Amnesia'. Σχεδόν όλες οι επιτυχίες του έχουν μεταφερθεί σε Manga και σε Anime.

Hirotaka Adachi

Ο Hirotaka Adachi (安達 寛高) γεννήθηκε το 1978 και είναι γνωστός με το συγγραφικό ψευδώνυμο, Otsu - ichi. Συγγράφει κυρίως σύντομες ιστορίες τρόμου, ενώ έκανε το ντεμπούτο του όταν ήταν ακόμη στο λύκειο με τα έργα του, 'Summer', 'Fireworks' και 'My Corpse'. Τα σημαντικότερα έργα του είναι το 'Goth', το οποίο μεταφέρθηκε σε Manga, καθώς και το 'Zoo', μια συλλογή μικρών ιστοριών, το οποίο μεταφέρθηκε με την σειρά του σε ταινία.


Hideaki Sena


Ο Hideaki Sena (瀬名 秀明, ), (1968-) έγινε κυρίως διάσημος με το μυθιστόρημά του, 'Parasite Eve' που αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, καθώς και σε σειρά Videogames.






Koji Suzuki

Ο Koji Suzuki (鈴木光司), (1953-) είναι συγγραφέας και απέκτησε τεράστια αναγνωρισιμότητα χάρη στον κύκλο ιστοριών του σύμπαντος του 'Ring'. Ακολούθησε ένας τεράστιος αριθμός μυθιστορημάτων με ιστορίες τρόμου, τα οποία τον ανέδειξαν ως έναν απο τους κυριότερους συγγραφείς της λογοτεχνίας του τρόμου. Επιπροσθέτως, έχει γράψει αρκετά βιβλία για τους νέους πατέρες και την πατρική αγάπη.



Kazuo Umezu
Ο Kazuo Umezu (楳図 かずお), (1936-) είναι ίσως ο γνωστότερος σχεδιαστής Manga ιστοριών τρόμου και θεωρείται ως ο προπάτορας του είδους. Σχεδίασε το πρώτο του Manga όταν ήταν ακόμη μαθητής λυκείου και ακολούθησε το επάγγελμα του σχεδιαστή Manga-ka αμέσως μετά την αποφοίτησή του. Μετά την μετακόμισή του στο Tokyo το 1962, ανέπτυξε το ιδιαίτερα λεπτομερές στυλ του γύρω απο τις Manga ιστορίες τρόμου. Σχεδίασε ένα πλήθος ιστοριών τρόμου και το 1975 κέρδισε το βραβείο Shogakukan για την σειρά manga με τίτλο 'The Drifting Classroom'.





Κάπου εδώ τελειώνει το αφιέρωμα στους Ιάπωνες συγγραφείς και σχεδιαστές του J-Horror. Στην συνέχεια, θα αναφέρω τους σημαντικότερους σκηνοθέτες, καθώς και τις χαρακτηριστικότερες ταινίες του είδους. Μπαίνουμε έτσι στο κύριο μέρος του Ιαπωνικού τρόμου. Ψάχνοντας πληροφορίες για τους συγκεκριμένους συντελεστές του είδους, πραγματικά, έμεινα έκπληκτος απο το τεράστιο πλήθος ιστοριών, μυθιστορημάτων και ταινιών. Ο αριθμός είναι κυριολεκτικά τεράστιος και δυστυχώς αναγκάστηκα να 'συμπιέσω' τις πληροφορίες για τις ανάγκες του blog. Ελπίζω όσοι εισέλθουν στην σελίδα και είναι οπαδοί του J-Horror να μείνουν ικανοποιημένοι. Γενικότερα, το ευτήχημα είναι ότι έχω αρκετά ελεύθερο χρόνο προς το παρόν και είναι αρκετά ευχάριστο για μένα να γράφω για θέματα γύρω απο την Ιαπωνική κουλτούρα. Σύντομα, θα ακολουθήσει το τέταρτο μέρος του αφιερώματος και μάλλον θα χρειαστεί και πέμπτο. Μείνετε συντονισμένοι...

Big in Japan - Japanese Horror (΄Β Μέρος)

Ψυχολογικός φόβος

Καταρχήν, πρέπει να επισημάνουμε ότι το J-Horror, όσον αφορά το σεναριακό σκέλος, το εικαστικό και το ηχητικό, χρησιμοποιεί περισσότερο τον ψυχολογικό τρόμο και τις υπόγειες μεθόδους για να τρομάξει τον θεατή. Στόχος του είναι ο υποσυνείδητος, και όχι ο συνειδητός κόσμος. Αυτό προέρχεται κυρίως απο την γενικότερη Ιαπωνική κουλτούρα γύρω απο το υπερφυσικό που αναλύσαμε στην προηγούμενη ενότητα. Εν συντομία, εαν στην Αμερικάνικη εκδοχή το κακό προέρχεται απο έναν σχιζοφρενή δολοφόνο που προσπαθεί να σφάξει τα υποψήφια θύματά του, στο J-Horror, το κακό είναι άυλο και πάντα αδύνατον να νικηθεί δια της βίας. Είναι αυτή η αίσθηση που νοιώθεις όταν ο πρωταγωνιστής βρίσκεται μόνος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάτι υπερφυσικό καραδοκεί στην γωνία, έτοιμο να σκοτώσει με ένα ανείπωτο φονικό μίσος κατά πολύ χειρότερο απο το τσεκούρι του Αμερικανού σχιζοφρενή. Είναι μια κατάρα προερχόμενη απο ένα κορύφωμα φριχτών συναισθημάτων που συνεχίζεται σαν αλυσίδα....

Η αρχή του Κακού...


Τα πρώτα αξιόλογα δείγματα του J-Horror, προέρχονται απο τις δεκαετίες του '50 και του '60. Το 'Ghost Story of Yotsuya' του 1959 και το 'Jigoku' του 1960 θεωρούνται ταινίες σταθμοί που έθεσαν τις βάσεις για τις επόμενες. Ο σκηνοθέτης αυτών των ταινιών, Nobuo Nakagawa (1905-1984) σκηνοθετούσε ως επει το πλείστον ταινίες βασισμένες σε Kaidan, δοξασίες γύρω απο πνεύματα, δαιμόνια, κλπ. Τα πρώτα του έργα χρονολογούνται απο την δεκαετία του '30. Θεωρείται, έτσι, απο τους πρωτοπόρους του είδους. Το 1964 ακολουθούν δυο εξαιρετικές ταινίες: Το 'Kwaidan' του Masaki Kobayashi και το 'Onibaba' του Shindo Kaneto. Το πρώτο, δε, προέρχεται απο τις ιστορίες του αγαπητού στην Ιαπωνία, Ελληνο-Ιρλανδού συγγραφέα, Λευκάδιου Χερν, ενώ η δαιμονική μάσκα του Onibaba ενέπνευσε τον William Friedkin για το δαιμονικό πρόσωπο στην ταινία Εξορκιστής.


Κατά την διάρκεια αυτών των δεκαετιών, ένας τεράστιος αριθμός ταινιών τρόμου κάνει την εμφάνιση του. Η θεματολογία αυτών των ταινιών ήταν ακόμα βασισμένη κυρίως σε θέματα απο Kaidan και είχαν σημειώσει αρκετά μεγάλη επιτυχία στο Ιαπωνικό κοινό.

Η κρίση...

Την δεκαετία του '70, το splatter εισέρχεται στο J-Horror. Το είδος θα περάσει μια γενικότερη κρίση ταυτότητας και θα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην μελαγχολική ατμόσφαιρα των προηγούμενων ετών και στην Αμερικάνικη επιρροή των ταινιών με τεράστιες δόσεις αίματος. Αυτή η τάση θα συνεχιστεί και την δεκαετία του '80, σε σημείο που πολλές Ιαπωνικές ταινίες τρόμου να μοιάζουν με τις Αμερικάνικες 'teen-slasher', με την μόνη διαφορά ότι οι Ιαπωνικές χαρακτηρίζονται απο μια πιο undergound αισθητική. Είναι η εποχή όπου το 'Tetsuo: The Iron Man' του Shinya Tsukamoto κάνει την εμφάνισή του. Τότε ήταν που αναπτύχθηκε το είδος των ταινιών exploitation στην Ιαπωνία, στο οποίο χρησιμοποιείτο συχνά σεξουαλική βία και διάφορες μορφές βασανιστηρίων απέναντι σε ανυπεράσπιστα θύματα. Στην πορεία, αυτό το είδος ακολούθησε τελείως διαφορετικό δρόμο απο το υπόλοιπο J-Horror.

Η ανάκαμψη του ψυχολογικού τρόμου...

Έτσι, φτάνουμε στην δεκαετία του '90 όπου η νοσταλγία για τις κλασσικές ταινίες τρόμου που βασίζονταν στον ψυχολογικό τρόμο, παρά στις ανελέητες δολοφονίες αρχίζει να κυριεύει πολλούς κινηματογραφιστές. Το 1991 κυκλοφορεί μια σειρά ψευδο-ντοκυμαντέρ με τον τίτλο 'Honto ni atta Kowai Hanashi' (Scary True Stories) του σκηνοθέτη Norio Tsuruta. Οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν στη σειρά (περίεργες γωνίες λήψης, αφηρημένη φωτογραφία, ανορθόδοξο μοντάζ, παράδοξη κίνηση της κάμερας, μινιμαλιστικό soundtrack και 'στοιχειωμένα' ηχητικά εφέ) έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα J-Horror ταινίες. Απο εκείνη την ημερομηνία και μετά, ένα πλήθος ταινιών ξεκίνησαν να παράγονται με τα γνωστά J-Horror σύγχρονα στοιχεία.

Άλλη μια χρονιά-σταθμός είναι το 1998 όπου προβάλλεται στις αίθουσες το 'Ringu' (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Koji Suzuki*). Ο σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, Hideo Nakata, με την υποβλητική του σκηνοθεσία μετέφερε στον Δυτικό κόσμο την εικόνα των Yurei, των Ιαπωνικών φαντασμάτων που ζητάνε απεγνωσμένα εκδίκηση. Απεικόνισε έτσι την εικόνα της Sadako με το λευκό φόρεμα, τα μακριά μαύρα μαλλιά και τα φαγωμένα νύχια. Το μυθιστόρημα και την ταινία, ακολούθησαν τα Manga, άλλα δυο sequel, 2 Αμερικανικά remakes, ένα Κορεάτικο remake (The Ring Virus) καθώς και συλλογή διηγημάτων. ( http://www.theringworld.com/ ).

Ύστερα απο αυτήν την ταινία, το ξέσπασμα άρχισε και ο Ιαπωνικός κινηματογράφος τρόμου ξεκινάει μια νέα περίοδο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και έχει επεκταθεί και διεθνώς. Η παραγωγή J-Horror ταινιών αυξήθηκε δραματικά και αρκετά καλά αλλά και μέτρια εως απαράδεκτα δείγματα έκαναν την εμφανισή τους. Φυσικά, τις μεγάλες επιτυχίες ακολουθεί ολόκληρη παραφιλολογία ερασιτεχνικών ταινιών, manga, διηγημάτων, κλπ. Ακόμα, ενέπνευσε την δημιουργία ενός παρόμοιου ρεύματος ταινιών τρόμου στην γειτονική Κορέα (Korean Horror ή K-Horror), καθώς παρόμοια ρεύματα έχουν αρχίσει στην Κίνα και στην Ταϋλάνδη.


Η σκοτεινή απειλή...

Τελικά, όμως, τι έχει να προσφέρει το J-Horror σε έναν οπαδό των ταινιών τρόμου?? Γιατί θα έπρεπε κανείς να ασχοληθεί μαζί του? Η απάντηση είναι μάλλον περίπλοκη... Το J-Horror συνδυάζει στοιχεία απο την Ιαπωνική κουλτούρα, τον μοντέρνο τρόπο ζωής, την κλειστοφοβία και την αίσθηση μιας 'σκοτεινής απειλής'. Είναι η συνύπαρξη του γνωστού με του αγνώστου, του φυσικού με του υπερφυσικού, του μοντέρνου με του παραδοσιακού που κάνουν την διαφορά και ξεχωρίζουν στις Ιαπωνικές ταινίες τρόμου. Η απειλή μιας κατάρας, απο την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις, στοιχειώνει στο νου και δημιουργεί την αίσθηση ότι το υπερφυσικό είναι δίπλα σου, όπως έπρεπε να είναι. Επιπροσθέτως, οι κινηματογραφικές τεχνικές, η υποβλητική ατμόσφαιρα θέτουν μια κατάσταση αναμονής για τον επερχόμενο τρόμο. Το κύριο στοιχείο που έχουν δημιουργήσει οι Ιαπωνικές ταινίες τρόμου είναι το γεγονός ότι καταφέρνουν να περάσουν την εντύπωση ότι τα φαντάσματα που βλέπουμε είναι όντως πνεύματα του άλλου κόσμου. Σου δίνουν δηλαδή την αίσθηση ότι έτσι θα έμοιαζε ένα πραγματικό φάντασμα αν όντως υπήρχε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ίδιο το J-Horror προέρχεται απο τις πεποιθήσεις και τις παραδόσεις αιώνων ενός λαού που αν μη τι άλλο, έχει μεγάλη συναίσθηση του υπερφυσικού.

Φυσικά, το J-Horror δεν περιορίζεται μόνο στον κινηματογράφο. Κυκλοφορούν άπειρα βιβλία, Manga, Anime και Videogames με παρόμοια θεματολογία. Βέβαια, τα περισσότερα απο αυτά είναι σχεδόν άγνωστα εκτός Ιαπωνίας, αλλά είναι πολύ πιθανόν να αναγνωριστούν διεθνώς στο μέλλον. Ήδη στις Η.Π.Α ένα τεράστιο κίνημα φίλων του J-Horror έχει αρχίσει να τα ανακαλύπτει και ίσως να συμβεί και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες. Αυτή η μεγάλη δημοτικότητα του J-Horror καθώς και το γεγονός ότι προσφέρει κάτι νέο, αναπτύσσοντας ακραίες πτυχές στην έννοια του τρόμου, έχουν καθιερώσει για τα καλά το συγκεκριμένο είδος στην Ιαπωνία και η παραγωγή νέων ταινιών είναι συνεχώς σε εξέλιξη. Επομένως, το J-Horror δεν πρόκειται για ένα περαστικό φαινόμενο αλλά ως την νέα μεγάλη δύναμη στο σινεμά του τρόμου.... Και σίγουρα αξίζει την προσοχή των οπαδών των ταινιών τρόμου και όχι μόνο....


Στο επόμενο μέρος θα αναφέρω αναλυτικά τις μεγάλες επιτυχίες του J-Horror καθώς και τους κυριότερους δημιουργούς τους και γενικότερα ανθρώπους που συνέβαλλαν στην δημιουργία αυτού του είδους. Επίσης, θα ποστάρω ορισμένα trailer απο αυτές τις ταινίες. Mata ne...

*Κυκλοφορεί στα Ελληνικά απο τις εκδόσεις Οξύ.

Big in Japan - Japanese Horror ( Ά Μέρος )

Οι Ιαπωνικές ταινίες τρόμου είναι γνωστές στο δυτικό κοινό ως Japanese Horror ή, εν συντομία, J-Horror. Υπάρχει άραγε κάποιο χαρακτηριστικό που να τις ξεχωρίζει απο τις αντίστοιχες δυτικές ??? Τις ακολουθεί ένα υπόβαθρο κουλτούρας απο την Μεσαιωνική εποχή της Ιαπωνικής ιστορίας??? Υπάρχει κάτι διαφορετικό στην σκηνοθεσία τους αλλά και στον τρόπο που τρομάζουν τον θεατή??? Η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι μάλλον θετική... Παρακάτω, θα ήθελα να επιχειρήσουμε μια κατάδυση στον Ιαπωνικό τρόμο και στον κόσμο των στοιχειωμένων ναών, των δαιμόνων, των θηλυκών πνευμάτων με τα μακριά μαύρα μαλλιά, των σκοτεινών δασών, αλλά και στον λαβύρινθο των μεγαλουπόλεων όπου η μεγαλύτερη απειλή και η ισχυρότερη κατάρα ίσως να κρύβονται στο διπλανό διαμέρισμα...

Σκιές απο το παρελθόν....

Ακόμα και απο την εποχή Heian της Ιαπωνίας (794 - 1185), η αίσθηση του τρόμου είχε διαδραματίσει ιδιαίτερο ρόλο στην Ιαπωνική κουλτούρα και οι δαίμονες και τα άλλα υπερφυσικά όντα ήταν αναπόσπαστα στοιχεία της παράδοσης του Σιντοϊσμού (αρχέγονη θρησκεία της Ιαπωνίας). Αυτή η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περίοδος προκατάληψης όπου σχεδόν όλοι πίστευαν στην ύπαρξη σκοτεινών δυνάμεων, ανωτέρων απο την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή ακριβώς η προκατάληψη ήταν που έθεσε τα θεμέλια στον παραδοσιακό Ιαπωνικό τρόμο γύρω απο το υπερφυσικό.

Ο σημαντικότερος όμως σταθμός είναι η Περίοδοι Edo (1603 - 1867) και Meiji (1868 - 1912) όπου οι ιστορίες με πνεύματα και οι λοιποί θρύλοι είναι γνωστά ως Kaidan (αφήγηση μιας οπτασίας). Στο πλούσιο πάνθεον των Ιαπωνικών αυτών δοξασιών υπήρχαν τα εξής:

- Yurei : Αυτή είναι η γενικότερη ονομασία για τα φαντάσματα των οποίων οι ψυχές δεν κατάφεραν να βρουν γαλήνη επειδή τους συνέβη ένας βίαιος θάνατος ή είχαν έντονη την επιθυμία για εκδίκηση, ζήλια ή αγάπη. Το Yurei θα συνεχίσει να περιπλανιέται στην γη μέχρι να εκτελεστεί ένας εξαγνισμός ή να βρει την πνευματική γαλήνη. Η εμφάνισή τους είναι συνήθως στα λευκά, με ένα επιθανάτιο Κιμονό, το οποίο χρησιμοποιείται στις κηδείες, ενώ τα μαλλιά τους είναι σχεδόν πάντα μαύρα και μακριά.

- Onryo : Αυτά είναι τα πνεύματα που είναι παγιδευμένα ανάμεσα στον φυσικό κόσμο και στο Yomi (Η Ιαπωνική εκδοχή του Καθαρτηρίου) και αναζητούν απεγνωσμένα εκδίκηση για μια άδικη πράξη. Παραδοσιακά, τα Onryo απεικονίζονται με λευκό Κιμονό, μακριά μαύρα μαλλιά και ένα λευκό make-up με την ονομασία aiguma. (Τα φαντάσματα του Ring και του Ju-on χαρακτηρίζονται σε αυτήν την κατηγορία).

- Goryo : Goryo είναι τα εκδικητικά φαντάσματα που ανήκουν στην αριστοκρατική τάξη και εκδικούνται τον θάνατό τους με την πρόκληση φυσικών καταστροφών (σεισμών, πυρκαγιών, τυφώνων, κλπ).

- Funayurei : Αυτά είναι τα πνεύματα αυτών που βρήκαν τραγικό θάνατο στην θάλασσα και παρασέρνουν ναυτικούς στον πνιγμό τους.

- Zashiki-Warashi : Αυτά είναι τα πνεύματα-δαιμόνια μικρών παιδιών. Παραδοσιακά, πιστεύεται ότι έφερναν καλή τύχη και ότι η παρουσία τους ήταν αβλαβής.

Ακόμα, υπάρχουν τα πνεύματα των πολεμιστών που πέθαναν στην μάχη, καθώς και τα πνεύματα γυναικών που επιθυμούσαν τον ερωτικό δεσμό με κάποιον ζωντανό. Επιπροσθέτως, ένα αρκετά ισχυρό συναίσθημα ζήλιας ή κακίας ήταν δυνατόν να εκδηλωθεί ως πνεύμα με την ονομασία Ikiryo. Τέλος, στην Βουδιστική παράδοση της Ιαπωνίας υπήρχαν τα Gaki και τα Jikininki, τα οποία τρέφονταν με ανθρώπινα πτώματα.


Αρκετά απο αυτά τα χαρακτηριστικά προέρχονται απο το θέατρο Kabuki, ένα είδος χορού-δράματος που χρονολογείται απο το 1603. Π.χ, το γεγονός αυτό γίνεται εμφανές στο κατάλευκο πρόσωπο, χαρακτηριστικό των ηθοποιών στο θέατρο Kabuki. Επίσης, τα μακριά μαύρα μαλλιά έχουν πολλές ομοιότητες με τις μακριές περούκες των ηθοποιών.

Ένα κοινό χαρακτηριστικών των πνευμάτων είναι το δέσιμο με ένα συγκεκριμένο μέρος ή πρόσωπο (συγγενής, δολοφόνος, κλπ), ενώ ο υπέρτατος σκοπός τους είναι να γνωρίσουν την εξιλέωση μέσω του εξαγνισμού ή με την ικανοποίηση των ανεκπλήρωτων αιτημάτων τους.

Αυτές οι ιστορίες Kaidan είναι ο πρόγονος του σημερινού J-Horror, καθώς οι περισσότερες απο τις πρώτες ταινίες τρόμου του Ιαπωνικόυ σινεμά στηρίζονταν σε αυτούς ακριβώς τους θρύλους και τις δοξασίες....




Στο δεύτερο μέρος, θα αναλύσω την εξέλιξη των ταινιών αυτών απο τις δεκαετίες του '50 και του '60 μέχρι τις πρόσφατες επιτυχίες, ενώ στο τρίτο θα αναφέρω τα σημαντικότερα δείγματα αυτών των ταινιών, τις περιλήψεις τους, ορισμένα trailer καθώς και τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες και παραγωγούς.... Μείνετε συντονισμένοι...πάω για ύπνο τώρα...(κάτι κινείται στο σκοτάδι...)....

Big in Japan - Kinkaku-ji, Kyoto

Kinkaku-ji (金閣寺, Kinkaku-ji Golden Pavilion Temple) is the informal name of Rokuon-ji (鹿苑寺, Deer Garden Temple) in Kyoto, Japan. It was originally built in 1397 to serve as a retirement villa for Shogun Ashikaga Yoshimitsu, as part of his estate then known as Kitayama. It was his son who converted the building into a Zen temple of the Rinzai School. The temple was burned down several times during the Onin war.

The Golden Pavilion, or Kinkaku, is a three-story building on the grounds of the temple. The top two stories of the pavilion are covered with pure gold leaf. The pavilion functions as a shariden, housing relics of the Buddha. On the roof is a golden fenghuang or "Chinese phoenix".

The Golden Pavilion has a magnificent Japanese garden right outside of it. The pond in front of it is called Kyōko-chi (Mirror Pond). There are many islands and stones on the pond that represent the Buddhist creation story.

In 1950 , the pavilion was burned down by a mentally disturbed Korean monk, a fictionalized version of the events is at the center of Yukio Mishima's 1956 book The Temple of The Golden Pavilion. The present structure dates from 1955. Recently, the coating of Japanese lacquer was found a little decayed and a new coating as well as gilding with gold-leaf, much thicker than the original coatings was completed in 1987. Additionally, the interior of the building, including the paintings were also restored. Finally, the roof was restored in 2003.

The land where the Golden Pavilion sits was used in the 1220s as a villa for Saionji Kintsune.

(from Wikipedia Encyclopedia).


Ο ναός Kinkaku-ji (金閣寺 Ναός του Χρυσού Περιπτέρου) βρίσκεται στην πόλη Kyoto της Ιαπωνίας και είναι το ανεπίσημο όνομα του Rokuon-ji (鹿 苑寺 Ναός του Κήπου των Ελαφιών). Κτίστηκε αρχικά το 1397 σαν έπαυλη απόσυρσης του Shogun Ashikaga Yoshimitsu, στην τότε έκταση ιδιοκτησίας του, γνωστή ως Kitayama. Ο γιος του ήταν αυτός που μετέτρεψε το κτίριο σε ναό του Zen της Σχολής Rinzai. Ο ναός κάηκε πολλές φορές κατά την διάρκεια του πολέμου Onin.

Το Χρυσό Περίπτερο, ή αλλιώς Kinkaku, είναι ένα τριώροφο κτίσμα στα εδάφη του ναού. Τα τελευταία δυο πατώματα του περιπτέρου είναι καλυμμένα με ατόφια φύλλα χρυσού. Το περίπτερο είχε την λειτουργία ενός Shariden, έχοντας ιερά λείψανα του Βούδα. Στην οροφή βρίσκεται ένα χρυσό fenghuang, ή αλλιώς 'Κινέζικος Φοίνικας'.

Το Χρυσό Περίπτερο έχει έναν υπέροχο Ιαπωνικό κήπο ακριβώς έξω απο αυτόν. Η λιμνούλα μπροστά του ονομάζεται Kyouko-chi (Λιμνούλα του Καθρέπτη) και υπάρχουν πολλά νησίδια και βράχοι στην λιμνούλα, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την Βουδιστική ιστορία της δημιουργίας.

Το έτος 1950, το περίπτερο κάηκε απο έναν ψυχικά διαταραγμένο Κορεάτη μοναχό, ενώ μια φανταστική εκδοχή των γεγονότων έγινε κεντρικό θέμα στο βιβλίο του 1956 του Yukio Mishima, 'Ο Ναός Του Χρυσού Περιπτέρου'*. Η σημερινή κατασκευή χρονολογείται απο το 1955. Πρόσφατα, η κάλυψη της Ιαπωνικής λάκας βρέθηκε να έχει ορισμένα φθορές και μια καινούργια κάλυψη καθώς και επιχρύσωση με φύλλα χρυσού, πολύ πιο παχιά απο τα πρωτότυπα, ολοκληρώθηκε το 1987. Επιπροσθέτως, το εσωτερικό του κτιρίου, περιλαμβανομένων και των ζωγραφιών ανακαινίστηκαν. Τέλος, η οροφή υπέστη ανακαίνιση το 2003.

Η περιοχή όπου βρίσκεται το Χρυσό Περίπτερο χρησιμοποιείτο κατά το 1220 ως έπαυλη του Saionji Kintsune.

*Κυκλοφορεί στα Ελληνικά απο τις εκδόσεις Καστανιώτη.